En daar is de schoolarts dan...

Vandaag is het 1 april. Voor het eerst beschikking over internet. De dongel was bij het personeel van het Medisch Centrum in Kpalimé. Nu kiezen wat ik ga vertellen. Het geschreven reisverslag van de eerste dag waren zes kantjes op papier en dat is toch wat veel voor een blog.
De eerste hobbel was al bij het inchecken van de bagage op Brussel Airport, er mocht één koffer niet mee, tenzij Cécile 150 euro betaalde. Normaal mag zij een koffer extra vanwege haar functie in Togo, maar de jongeman achter de balie had opdracht extra strikt te zijn. Vervolgens ging ik niet snel genoeg door het douanepoortje met mijn boardingpass en bleek ik steken. Uiteindelijk bij de check van de handbagage werd mijn reflexhamer aangezien voor een gevaarlijk moordwapen. Gelukkig was een stethoscoop een bekend instrument en mocht dat mee. Helaas wel een flesje zonnebrandcrème ingeleverd ;-(.
Tijdens de vlucht kon je heerlijk films kijken, drie romantische komedies op één dag, daar is normaal nooit tijd voor. 500 days of Summer; Leap Year (die was het allerleukste) en Crazy Stupid Love.
In Abidjan (Ivoorkust) hadden we een stop van een uur en vervolgens kwamen we om middernacht aan in Lomé (voor Nederlandse begrippen). Hier was het tien uur 's avonds. We moesten zelf van de trap lopen en daarna met een bus naar de gate.
Bij de bagage wordt er snel geholpen, want dat levert brood op. We werden opgehaald door Kodjo, een medewerker van C'écile. Hij heeft ons naar de broeders gebracht, waar we hebben overnacht in de hospitaliteit. Dat was nog even afwachten, want de sleutels van de kamers waren er niet; daar zaten we dan om twee uur 's nachts, best moe op onze koffer. Gelukkig was het niet koud.
Heerlijk geslapen en de volgende ochtend een heleboel boodschappen. Eerst langs een meneer, waar Cécile zaken regelt voor zonnepanelen op het dak van het centrum. We werden met alle egards ontvangen en moesten mee naar een prachtig ingericht kantoor. De meneer van de winkel wilde met ons op de foto, dat is heel interessant als er blanken komen. Vervolgens naar Brussel Airlines voor het terugbetalen van de 150 euro. Dat ging gelukkig vlot.
Op naar de Togolese Gamma (soort van). Een ladder en handschoenen. Er werken heel veel mensen in deze zaak. Een voorbeeld: je wordt geholpen door iemand, die maakt een faktuur, de eigenaar tekent de factuur, daarna ga je naar de kassa, daar betaal je de faktuur en krijg je een stempel. Dan ga je naar het magazijn (weer een heleboel mannen) en daar haal je de spullen op.
Het meest opvallende aan Lomé zijn de enorme hoeveelheden motoren. Iedereen zit op de motor met tenminste twee personen en meestal zonder helm. Vaak nog een kind voorop of tussen de ouders in en nog bagage. Ze rijden keihard en overal tussendoor. Gelukkig hoef ik niet te rijden.
Vandaag zijn we naar het medisch centrum geweest om kennis te maken met de staf. Ze zijn allemaal erg aardig, maar het valt nog niet mee om iedereen goed te verstaan. Dat gaat vast beter in de loop van de week. Morgenochtend gaan we op bezoek bij de logopedisten en morgenmiddag ga ik voor het eerst een spreekuur bijwonen, controle van gehoor, groei en rug. Voor nu ga ik maar stoppen, anders wordt het veel te veel om te lezen. Hopelijk lukt het om nog wat foto's te uploaden.
Liefs,
Geja