Naar school toe

Mijn ontbijt bestaat uit twee koppen thee, een flinke kom Bambix en drie toast met rabarberjam. Daarna zijn we op weg gegaan. Vandaag eerst bezoek aan de logopedisten van het centrum. Zij hebben een apart kantoor bij de school voor gehandicapten Envol. Naar deze school worden veel kinderen vervoerd vanuit de bush met de taxibrousse, waarvoor we sparen in de Regenboog. We worden heel gastvrij ontvangen. De kinderen rennen allemaal op Cécile af, alsof ze de koningin is. Ze gaat de logopedisten groeten en vertellen over recent ontvangen subsidie voor een tweetal cursussen. Zij kunnen cursus gaan geven over mondmotoriek en dyslexie voor de leerkrachten van het primair onderwijs. De kinderen vinden het prachtig om op de foto te gaan. Het meisje dat ik op schoot heb heet Farida en is een echte dondersteen. Ze heeft het syndroom van Down. Als de leerkrachten in gesprek zijn, gaat ze een ander meisje plagen door haar sokken uit te trekken. Na het maken van de foto laat ik de foto zien op de camera, daar worden de kinderen supervrolijk van. In Togo houden ze veel van kinderen en ze gaan gewoon door met kinderen krijgen, ook al zijn er al een aantal. Om die reden zijn er meer prematuren, problemen rondom de bevalling en bijvoorbeeld het syndroom van Down.
Na Envol gaan we naar de school voor doven; Vivenda. Voor deze school hebben we in de Regenboog ook gespaard voor vervoer van de kinderen. We worden ontvangen door de directeur die meermalen zijn grote waardering uitspreekt voor het werk van Cécile en voor de acties, die in Nederland worden gehouden. Hij heeft een schattig klein zoontje, dat meteen in mijn armen duikt.
Na de school voor doven gaan we naar het medisch centrum (verder te noemen ASET) om de inspecteur voor het primair onderwijs te bellen. Hij moet toestemming geven om de cursussen te geven. Dan staat het ziekenfonds op het programma om een aantal formulieren op te halen. Dan gaan we nog even bij de kerk kijken, waar we zondag a.s. naar de kerk gaan. Dan hebben we een drukke ochtend gehad, maar heel indrukwekkend.
We lunchen op de apatame met een salade van sperciebonen en avocado en crackers met kaas en papaya toe. Dan even slapen en om 14.15 naar ASET voor het middagprogramma. Ik ga voor het eerst in mijn witte jas en voel met net een co-assistent die voor het eerst in het ziekenhuis is. Eerst ga ik kijken bij de assistenten. De assistent van de assistent doet het meten en wegen en de visus. De assistent schrijft de resultaten op in het dossier en vult het groeidiagram in. Daarna gaat de cliënt weer naar de wachtkamer en wordt daarna binnengeroepen bij één van de artsen. Na twee kinderen ga ik met Cécile mee om te kijken hoe zij de controles uitvoert. Eén kind komt voor het herhalen van het audiogram, dat is nu prima. De tolk wordt even gevraagd om te vertalen van het Frans naar Ewe, want de moeder begrijpt niet alles. Daarna een kind dat te dik is. In Togo komt dat niet van te weinig bewegen, maar door de voeding. Er wordt veel suiker gebruikt en er wordt heel veel palmolie gebruikt bij het bereiden van de maaltijd. Deze olie is erg vet en daar word je erg snel dik van. Cécile legt uitgebreid uit aan de moeder dat de dokter advies geeft, maar dat moeder het moet uitvoeren. Maximaal één glas sap per dag en geen porties voor volwassenen. Ze vertelt verder dat je blind kan worden en je been verliest als je door de adipositas diabetes krijgt. Als laatste komt er een jongen met een proteïnurie. Hij is doorgestuurd naar het ziekenhuis voor nader onderzoek en er is lab afgenomen voor aspecifieke buikklachten. Dat levert een afwijkend amylase op, maar de jongen n hoeft niet terug te komen. Heel vreemd. Cécile gaat erachter aan bellen, maar krijgt vanmiddag geen bevredigend antwoord. De jongen kan vrijdagmiddag terugkomen.
Dan staat de inspecteur voor primair onderwijs op de stoep. Natuurlijk kan hij meteen verder komen, want hij is belangrijk om toestemming te krijgen voor het geven van de cursussen door de logopedisten en voor de EHBO. Hij begint een heel verhaal over wat hij allemaal weet van Nederland en kent het voetbalteam en Johan Cruyff en Ajax. Hij vindt de Nederlanders een volk van doorzetters, ook al is het maar een klein landje. Een kwartier smalltalk is belangrijk, anders krijg je niets voor elkaar. Cécile heeft heel goed geleerd om haar gevoel uit te schakelen en zich te richten op het doel van het gesprek. Gelukkig maar, want de inspecteur commandeert haar met een knip van de vingers om een telefoonnummer op te schrijven en mij om achter Cécile en hem aan te lopen als ze in een andere kamer iets gaan bekijken. Hij heeft wel goede ideeën gelukkig. Dat maakt het een produktieve middag. Volgende week dinsdag nodigt Cécile alle inspecteurs van het primair onderwijs van de regio uit om ASET verder te introduceren, de cursussen toe te lichten en te praten over een klas voor dove kinderen ergens op een reguliere school, omdat Vivenda voor sommige kinderen ècht te ver weg is.
Het was een productieve middag en een super leerzame dag. Het spreekuur gaat best lukken, het gaat beter met het verstaan van de Franse taal. Vandaag maar 37 graden, valt toch reuze mee.