Weer thuis en toch nog een beetje in Togo

Hoi familie, vrienden, collega's, kortom alle lezers van mijn verhalen,
Dit is het laatste blog van mijn verhalen uit Togo. Het is nu dinsdagmiddag 13 mei. Hoe sluit je een reis als deze af? Wat schrijf ik nog op? Ik heb er even over na moeten denken en ik schrijf maar gewoon wat we de laatste dagen nog beleefd hebben.
Het vorige bericht ben ik gebleven bij ons uitstapje naar Kouma Kounda. Voordat we het dorpje bereikten, hebben we eerst een mooie waterval bezocht. We waren lekker vroeg, rond half negen en er was nog niemand. Er werd niet aangegeven of we ergens moesten betalen of dat het verboden toegang was. Wat doe je dan? Juist, het hek open en gaan kijken. Al heel snel kwam er een jongeman met een groen bandje om zijn pols tevoorschijn. Hij sprak Kodzo aan, want die spreekt natuurlijk Ewé. Verboden toegang! Toegang betalen?! Het was wel even spannend, maar er was echt niets aangegeven. Dus we hebben de man in overleg met Kodzo toch maar iets betaald en zijn weggegaan. De foto's hadden we al binnen! Daarna verder naar Kouma Kounda, langs de grensovergang naar Ghana, dat ligt daar vlakbij. Aan de foto's kunnen jullie zien hoe leuk het was in het dorpje.
Na het uitstapje zijn we de souvenirs gaan kopen, eerst bij de school voor blinden en daarna in het al vaker bezochte centrum. We slagen heel goed en hebben voor thuis mooie dingen kunnen kopen. We hebben voor de laatste keer bij Mamake gegeten samen met Cécile op verzoek van de kinderen. Heel gezellig! Hamburger met frites voor de kinderen en voor de groten Vlaamse lekkernijen. Raar hoor, dat het al weer de laatste keer is. Onze Belgische oase blijft achter en gaat gewoon verder.
's Avonds moeten we de koffers inpakken. Het lijkt een spelletje Russische poppetjes, want er moeten zo veel mogelijk lege koffers mee terug naar Nederland. In totaal hebben we twaalf koffers mee terug genomen, twee setjes van drie in elkaar. Dan is er weer een voorraad koffers om spullen vanuit Nederland mee te nemen naar Togo.
Donderdagochtend heeft Kodzo ons opgehaald. Hij moest eerst nog koffers afhalen bij anderen en spullen meenemen, omdat hij na ons te hebben afgezet door reist naar Sotoboua. Daar gaat Cécile de komende twee weken samen met een deel van het team en Jouke een heleboel kinderen onderzoeken als voorbereiding voor september 2014.
De kofferbak is al erg vol en al onze koffers moeten er nog bij. Dat kost best veel tijd, maar om tien uur zijn we toch vertrokken. Om uiterlijk twaalf uur moeten we de koffers op het vliegveld hebben ingecheckt. Kodzo rijdt heel hard en net op het nippertje komen we aan bij het vliegveld. Ik ben vooruitgestuurd om ons aan te melden en gelukkig zijn de medewerkers coulant voor ons. Bij de douane worden nog twee koffers geopend; onze meegenomen avocado's lijken verdacht en een voetbal vol met lucht mag niet in het vliegtuig, dus die moet leeg. Om half één staan we met de handbagage weer buiten en kunnen we verder Lomé verkennen. We gaan eerst iets eten bij hotel Ibis en daarna naar het strand. Na het strand gaan we naar de kathedraal van Lomé en pikken we nog een stukje markt mee. Wat een drukte en een kleuren zeg! Nog veel meer dan in Kpalimé. Het einde van het uitstapje is het presidentieel paleis en het nationaal voetbalstadion van Togo. Als ik het zo opschrijf, lijkt het wel of we heel erg gehaast hebben, maar alles ging rustig achter elkaar aan.
's Avonds hebben we in het klooster bij de broeders gegeten en gewacht tot Kodzo ons naar het vliegveld bracht. Uiterlijk kwart over negen aanwezig. We worden nogmaals flink gecontroleerd, tickets, paspoorten, nog een keer tickets, handbagage. We zijn blij als we in het vliegtuig zitten. De reis verloopt vlot en in Brussel zijn we opgehaald door mijn ouders en John. Heerlijk om ze weer te zien! Wat is het netjes en gestructureerd hier.
Tsja, en zo kan ik nog veel meer verzinnen om te vertellen. Nu ben ik niet meer docteur Rhea (Geja is niet uit te spreken door Togolezen). Wat zullen we nog vaak terugdenken aan deze reis en alle mensen die we hebben ontmoet. We hopen als gezin ons steentje in de toekomst bij te kunnen blijven dragen aan de opbouw van de preventieve gezondheidszorg van dit land als 'ambassadeursgezin' voor Stichting Kinderhulp Togo. Heel graag delen we onze verhalen en ervaringen met zo veel mogelijk mensen. Als laatste wil ik Cécile en Jouke Schat heel hartelijk bedanken dat mijn gezin en ik een tijdje deel hebben mogen uitmaken van hun werkzaamheden in Togo. Akpe; miadogo! (merci, salut)
Geja Jol